Kinhin
Loopmeditatie die in de sototraditie tussen twee zitsessies beoefend wordt. Loopmeditatie was altijd al een onderdeel van de boeddhistische praktijk, maar kinhin werd pas in de achttiende eeuw ingevoerd door Menzan, als onderdeel van zijn grootschalige hervorming van de sotoschool.
Kinhin kan beschreven worden als iets tussen sta- en loopmeditatie. Tijdens de langgerekte uitademing blijft de beoefenaar onbeweeglijk staan, met de voeten ongeveer een voetbreedte uit elkaar en een halve voetlengte ten opzichte van elkaar. Het volledige lichaamsgewicht ligt op het voorste been dat helemaal gestrekt is. De andere voetzool raakte de grond helemaal, maar het hele been is volledig ontspannen. De linkerduim zit in de linkervuist en met de wortel van de duim drukt men tijdens de uitademing in toenemende mate tegen de holte onder het borstbeen. De rechterhand omknelt de linkervuist en de onderarmen zijn horizontaal, de
schouders zijn ontspannen. Net als in zazen is de kin ingetrokken en is de ruggengraat van onder naar boven uitgestrekt. De ogen blijven open en kijken ongeveer 45° naar beneden. Als de uitademing afgelopen is, wordt alle druk losgelaten, laat men de inademing vanzelf komen en zet men een klein stapje vooruit. Het lichaamsgewicht wordt meteen op het nieuwe voorste been gelegd en de cyclus begint opnieuw. Kinhin is een formele beoefening van zanshin, het helemaal afwerken van een actie, met een veel grotere nadruk op de ervaring van dit bestaan hier en nu dan op een eventueel te bereiken doel.
Wu wei is een grondstelling in het taoïsme dat een begrip inhoudt van weten wanneer wel te handelen (i.a.w. actief op te treden) en wanneer niet te handelen. De letterlijke betekenis van wu wei luidt: “niet handelen tegen de aard der dingen in”. Een onderdeel van het paradoxale begrip wei wu wei, komt als volgt tot uitdrukking: “handelen door niet te handelen”.
Wu wei wordt besproken in de teksten van de Tao Te Ching, in onder meer hoofdstuk 3, 5, 30, 43, 47, 63 en 67.
De paradox is dat de betekenis van een of meerdere woorden (de woordsemantiek) binnen een zin gewijzigd wordt, een semantische paradox. De Tao Te Ching staat vol met dit soort paradoxen. Logisch taalkundig gezien staat er een tegenspraak, maar na lang nadenken kan men achter de bedoeling van de schrijver komen. Het lijkt erop dat de schrijver een wijsheid verhuld heeft in een paradox teneinde de lezer aan het denken te zetten.
Bijvoorbeeld Tao Te Ching vers 37: Tao is eeuwig nietdoende en toch is er niets dat het niet doet. Met andere woorden, Tao doet niets en toch alles. De betekenis van de woorden ‘niet doen’ is in deze zin veranderd: in de eerste betekenis wordt geduid op het niet gehecht zijn aan de resultaten van de actie die men onderneemt maar in de tweede betekenis wordt aangeduid dat men wel alles aanpakt wat men als taak of (levens)opdracht dient te volbrengen. Men kan in deze paradoxen doordringen door de hele context, de filosofie of de cultuur waarin deze paradoxen geschreven zijn te bestuderen.
Wu wei wordt in het Taoïsme vaak geassocieerd met water en de wijze waarop water zich gedraagt. Ofschoon water vloeit en geen weerstand biedt heeft het toch in zich graniet te eroderen. Water heeft geen vaste vorm zoals een steen of stuk hout, het stroomt overal en kan de kleinste ruimtes vullen. Het lijkt of water niets doet en toch doet het iets. Het gaat er om je niet tegen een stroom te verzetten, te kiezen uit de vele richtingen waarin de stroom vloeit en de gevolgen te accepteren.
Het taoïsme is niet een filosofie van niets doen, maar wel van deelnemen aan het leven, de natuur. Het gaat om (geconcentreerd zijn op) de goede weg (Tao). “Wu wei” als onderdeel van het dagelijks leven, en de uitvoerbaarheid van “wei wu wei” zijn essentiële onderdelen van Chinese filosofie, en vooral het Taoïsme. Het uiteindelijke doel van “wu wei” is het streven naar een evenwichtige situatie en zodoende, zacht en onmerkbaar, in harmonie te geraken met het zelf, anderen, en de omgeving.